به گزارش مشرق، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان در حالی بیروت را به مقصد بخارست پایتخت رومانی ترک کرد که دیروز عازم لبنان شده بود تا در اولین توقفگاه سفر جدید دوره ایش، با مقامات عروس خاورمیانه رایزنی کند، آنگونه که سخنگوی وزارت خارجه اعلام کرده علاوه بر رومانی، چک و اسلواکی مقاصد بعدی رئیس دستگاه دیپلماسی هستند.
ظریف ساعتی پیش از آغاز این سفر آسیایی-اروپایی دیداری با فیصل مقداد قائم مقام وزیر خارجه سوریه داشت و در تنها جمله ای که از او منتشر شد، بدون اشاره به توفیقات ارتش سوریه و حمایت از آن « بر لزوم تداوم رایزنی و همکاری میان سه کشور ایران، سوریه و روسیه بر همکاری های بین المللی در این زمینه» تاکید کرد، ظریف البته ساعتی قبل از قائم مقام وزارت خارجه سوریه، با هانیکا سودر قائم مقام وزارت خارجه سوئد هم دیدار کرد که براساس اعلام وزارت خارجه «روابط دوجانبه، راههای گسترش همکاری ها در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی بویژه همکاری های بانکی، روابط ایران و اتحادیه اروپا، موضوعات منطقه ای و بین المللی، از جمله بحران سوریه و معضل ترانزیت مواد مخدر» از محورهای اصلی رایزنی و گفتگوها بود.
براساس روال یک سال گذشته سفرهای دوره ای وزیر خارجه، که هرکدام شامل چند کشور نزدیک بهم و در یک حوزه جغرافیایی بوده است، به نظر می رسد این سفر هم پیشتر قرار بوده که به مقصد ۳ کشور اروپایی فوق الذکر باشد، اما تحولات سیاسی اخیر در لبنان و انتخاب رئیس جمهور پس از حدود ۳۰ ماه خلاء، موجب شده وزیر خارجه سفر به این کشور کوچک اما مهم در تحولات منطقه ای را هم به برنامه های خود اضافه کند. اقدام شایسته ای که تاکیدی مجدد بر استقبال ایران از تعیین گزینه حزب الله، یعنی میشل عون، بعنوان رئیس جمهور سرزمین سروهاست.
اما این سفر از جنبه دیگری هم قابل بررسی است و آن عدم سفر رئیس دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی به سوریه است. شاید گفته شود این دو چه ارتباطی با هم دارد اما حتما اهالی رسانه و اهل نظر در حوزه مسائل منطقه ای می دانند که تقریبا تمامی مقامات ایرانی که به لبنان سفر می کنند، پیش یا پس از آن به سوریه هم می روند، که این مسئله فارغ از فاصله بسیار کم پایتخت دو کشور، دلیل مهم دیگری دارد که همان انتقال پیام حمایت جمهوری اسلامی از محور مقاومت است و اینکه اصولا ایران این دو کشور را در یک چارچوب مشترک می بیند.
اینگونه سفرها از دیرباز متداول بوده و در یکی دو سال اخیر هم ولایتی، لاریجانی، بروجردی و ... بیروت و دمشق را در کنار هم و در قالب یک سفر دیده اند. حتی ظریف هم تابستان گذشته در سفری دوره ای به لبنان، سوریه و پاکستان رفت. حال در شرایط بسیار خاص منطقه ای و در حالیکه به موازات توفیقات میدانی ارتش و نیروهای مقاومت در حلب، مذاکرات سیاسی هم شدت گرفته است، طبعا حضور ظریف در شام و ملاقات با اسد و مقامات ارشد دولتش پیام های بسیاری را به همراه داشت.
به نظر نمی رسد که وزیر خارجه ایران مشکلی با قرار گرفتن در یک قاب با رئیس دولت قانونی سوریه داشته باشد. تصویری که تنها انتشار یک فریم از آن، به همه مخاطبان عام و خاص رسانه ها در جهان، نشان می دهد که جمهوری اسلامی به موازات حضور مستشاری، حمایت سیاسی و دیپلماتیک از سوری ها هم دارد. اقدامی که غربی ها و خصوصا آمریکایی ها بسیار به آن متوسل می شوند و باراک اوباما و جان کری، که عکس های دونفره اش با ظریف در وین، لوزان، ژنو، نیویورک، مسقط و ... به دفعات منتشر شده، هر سال در چند نوبت، هزاران کیلومتر را طی می کنند تا ساعتی در ریاض و دوحه و تل آویو و ... با هم پیمانان دولت خود دیدار کرده و عکس یادگاری بگیرند تا جهانیان علی الظاهر گمان کنند آمریکا هوای دوستانش را دارد. حالا این توقع زیادی نیست که ظریف هم نیم ساعتی در مسیر باشد تا از فرودگاه رفیق حریری بیروت به فرودگاه حافظ اسد برود، چند ساعتی آنجا باشد و بعد راهی بخارست پایتخت رومانی شود. حتما اقای ظریف در مقام یک استاد ارشد مسائل بین الملل می دانند که دیپلماسی عالم نشانه ها و پیام های استعاره ای است.
ظریف ساعتی پیش از آغاز این سفر آسیایی-اروپایی دیداری با فیصل مقداد قائم مقام وزیر خارجه سوریه داشت و در تنها جمله ای که از او منتشر شد، بدون اشاره به توفیقات ارتش سوریه و حمایت از آن « بر لزوم تداوم رایزنی و همکاری میان سه کشور ایران، سوریه و روسیه بر همکاری های بین المللی در این زمینه» تاکید کرد، ظریف البته ساعتی قبل از قائم مقام وزارت خارجه سوریه، با هانیکا سودر قائم مقام وزارت خارجه سوئد هم دیدار کرد که براساس اعلام وزارت خارجه «روابط دوجانبه، راههای گسترش همکاری ها در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی بویژه همکاری های بانکی، روابط ایران و اتحادیه اروپا، موضوعات منطقه ای و بین المللی، از جمله بحران سوریه و معضل ترانزیت مواد مخدر» از محورهای اصلی رایزنی و گفتگوها بود.
براساس روال یک سال گذشته سفرهای دوره ای وزیر خارجه، که هرکدام شامل چند کشور نزدیک بهم و در یک حوزه جغرافیایی بوده است، به نظر می رسد این سفر هم پیشتر قرار بوده که به مقصد ۳ کشور اروپایی فوق الذکر باشد، اما تحولات سیاسی اخیر در لبنان و انتخاب رئیس جمهور پس از حدود ۳۰ ماه خلاء، موجب شده وزیر خارجه سفر به این کشور کوچک اما مهم در تحولات منطقه ای را هم به برنامه های خود اضافه کند. اقدام شایسته ای که تاکیدی مجدد بر استقبال ایران از تعیین گزینه حزب الله، یعنی میشل عون، بعنوان رئیس جمهور سرزمین سروهاست.
اما این سفر از جنبه دیگری هم قابل بررسی است و آن عدم سفر رئیس دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی به سوریه است. شاید گفته شود این دو چه ارتباطی با هم دارد اما حتما اهالی رسانه و اهل نظر در حوزه مسائل منطقه ای می دانند که تقریبا تمامی مقامات ایرانی که به لبنان سفر می کنند، پیش یا پس از آن به سوریه هم می روند، که این مسئله فارغ از فاصله بسیار کم پایتخت دو کشور، دلیل مهم دیگری دارد که همان انتقال پیام حمایت جمهوری اسلامی از محور مقاومت است و اینکه اصولا ایران این دو کشور را در یک چارچوب مشترک می بیند.
اینگونه سفرها از دیرباز متداول بوده و در یکی دو سال اخیر هم ولایتی، لاریجانی، بروجردی و ... بیروت و دمشق را در کنار هم و در قالب یک سفر دیده اند. حتی ظریف هم تابستان گذشته در سفری دوره ای به لبنان، سوریه و پاکستان رفت. حال در شرایط بسیار خاص منطقه ای و در حالیکه به موازات توفیقات میدانی ارتش و نیروهای مقاومت در حلب، مذاکرات سیاسی هم شدت گرفته است، طبعا حضور ظریف در شام و ملاقات با اسد و مقامات ارشد دولتش پیام های بسیاری را به همراه داشت.
به نظر نمی رسد که وزیر خارجه ایران مشکلی با قرار گرفتن در یک قاب با رئیس دولت قانونی سوریه داشته باشد. تصویری که تنها انتشار یک فریم از آن، به همه مخاطبان عام و خاص رسانه ها در جهان، نشان می دهد که جمهوری اسلامی به موازات حضور مستشاری، حمایت سیاسی و دیپلماتیک از سوری ها هم دارد. اقدامی که غربی ها و خصوصا آمریکایی ها بسیار به آن متوسل می شوند و باراک اوباما و جان کری، که عکس های دونفره اش با ظریف در وین، لوزان، ژنو، نیویورک، مسقط و ... به دفعات منتشر شده، هر سال در چند نوبت، هزاران کیلومتر را طی می کنند تا ساعتی در ریاض و دوحه و تل آویو و ... با هم پیمانان دولت خود دیدار کرده و عکس یادگاری بگیرند تا جهانیان علی الظاهر گمان کنند آمریکا هوای دوستانش را دارد. حالا این توقع زیادی نیست که ظریف هم نیم ساعتی در مسیر باشد تا از فرودگاه رفیق حریری بیروت به فرودگاه حافظ اسد برود، چند ساعتی آنجا باشد و بعد راهی بخارست پایتخت رومانی شود. حتما اقای ظریف در مقام یک استاد ارشد مسائل بین الملل می دانند که دیپلماسی عالم نشانه ها و پیام های استعاره ای است.
